ΞΑΝΑ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙA
της Ανδριάνας Προύντζου
Μεγάλωσα σε ένα ορεινό χωριό του νομού Αιτωλοακαρνανίας. Μέλος μιας πολύτεκνης οικογένειας, βοηθούσαμε όλοι στις αγροτικές δουλειές, όπως στην καλλιέργεια καπνού. Σε αυτό το μικρό χωριό τελείωσα το γυμνάσιο και, έχοντας στην Αθήνα τα μεγαλύτερα αδέρφια μου, αποφάσισα να έρθω κι εγώ για μια καλύτερη ζωή.
Η πρώτη μου δουλειά ήταν πωλήτρια σε ένα φούρνο. Στην ηλικία των 22 ετών έγινα πρώτη φορά μητέρα, ακολούθησαν άλλα δύο παιδιά και σήμερα είμαι μια παντρεμένη μητέρα τριών παιδιών. Εδώ και 18 χρόνια δουλεύω σε ένα δήμο της Αττικής σαν συνοδός απορριμματοφόρου.
Δύσκολη και επικίνδυνη εργασία! Δύσκολη γιατί είσαι εκτεθειμένος σε άσχημες καιρικές συνθήκες και παράλληλα είναι μια βαριά και πολύ κουραστική δουλειά, αλλά αυτό είναι το λιγότερο στο συγκεκριμένο επάγγελμα.
Η δουλειά αυτή κρύβει πολλούς κινδύνους, καθώς συχνά συμβαίνουν ατυχήματα, όπως το να πέσει κάποιος ασυνείδητος οδηγός πάνω στο απορριμματοφόρο και να προκληθεί ο τραυματισμός κάποιου εργάτη ή ακόμη και από ένα απότομο φρενάρισμα του οδηγού, προκειμένου να αποφύγει κάτι.
Πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι να μαζέψουμε τα χύμα σκουπίδια που υπάρχουν γύρω από τους κάδους, μιας και πολλοί είναι αυτοί που τα αφήνουν απέξω, αντί να τα ρίξουν μέσα στους κάδους, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε να τρυπηθούμε από κάποια σύριγγα ή οτιδήποτε άλλο.
Όσο μπορούμε προσέχουμε να μην τραυματιστούμε, κάνουμε τον σταυρό μας και προχωράμε.
Φτάνοντας λοιπόν στο σήμερα, πήρα την μεγάλη απόφαση να τελειώσω το σχολείο και - γιατί όχι; - αν καταφέρω και κάτι παραπάνω, ώστε να εξελιχθώ στο κομμάτι της δουλειάς μου.
Δεν είναι εύκολος συνδυασμός οικογένεια, δουλειά και ξανά στα θρανία, αλλά, όταν κάτι το θέλουμε πολύ, μπορούμε και να το πετύχουμε.
Η συμβουλή μου στους ανθρώπους που εγκατέλειψαν το σχολείο, όπως και εγώ, είναι να το ξαναρχίσουν, όχι μόνο για την εξέλιξη στην δουλειά τους, αλλά και γιατί μέσα από το σχολείο μαθαίνουν πολλά καινούργια πράγματα και γνωρίζουν νέους ανθρώπους!
