...Όνειρα ζωής

ΒΡΗΚΑ ΠΑΛΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ

Από τον  Χ. Γ.

Μεγάλωσα σ’ ένα χωριό της Νοτιοδυτικής Πελοποννήσου, συγκεκριμένα στο Νομό Μεσσηνίας.

Τι να πω ένα χωριό μαγεία δίπλα στη θάλασσα, σε ποτάμια, σε δάση και σε απέραντες εκτάσεις με ελαιόδεντρα, αμπέλια και συκιές! Και το πιο σημαντικό, οι κάτοικοι είναι πολύ έξυπνοι και νοικοκύρηδες!

Οι λόγοι που με έκαναν να έρθω πάλι στο σχολείο είναι πολλοί και διάφοροι. Διάφοροι, γιατί; Πολλοί, γιατί; 

Βεβαίως εκτός από την δική μου ευθύνη, ευθύνη φέρνουν και οι καθηγητές της εποχής εκείνης! Δεν θέλω να επεκταθώ για τους εισηγητές της εποχής για λόγους ευγενείας! Αφ’ ετέρου δεν έχω το δικαίωμα αφού μάλλον λόγω ηλικίας πρέπει να έχουν φύγει από τη ζωή! Ό,τι και να πω τώρα είναι μάταιο αλλά αναρωτιέμαι γιατί αυτή η τεράστια διαφορά με τους τωρινούς καθηγητές που είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει στην σημερινή ελληνική κοινωνία!

Στην παιδική μου ζωή, τίποτα δεν προμηνούσε την διακοπή του σχολείου. Ήμουν πολύ καλός μαθητής σχεδόν άριστος, υπεύθυνος και με σεβασμό σε όλους! Κύριοι και κυρίες, θα το τονίσω, υπεύθυνοι ήταν οι κύριοι εισηγητές της εποχής εκείνης!

Ένα μεσημέρι, μετά από μάθημα έξι ωρών, ξεκίνησα με τα πόδια, πεζός, για το χωριό μου. Και οι έξι καθηγητές αυτή την ημέρα με είχαν χτυπήσει δυνατά, μέχρι που έκλαψα!

Μα τι ωραία…. Πριν φθάσω στο χωριό μου, περνούσα από ένα ποτάμι και αποφάσισα να πετάξω τα βιβλία μου! Το ανακοίνωσα στον πατέρα μου αλλά υπήρξαν αντιδράσεις. Μάταιο! Ήμουν ανένδοτος! Σταμάτησα το σχολείο. Μετά αποφάσισα να σπουδάσω ξενοδοχειακά στη σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων Πάρνηθας. Σπούδασα και έγινα επιτυχημένος επαγγελματίας! Οι σπουδές μου ήταν σε τέσσερα εξάμηνα.

Αγάπησα τόσο πολύ αυτή την δουλειά και την έμαθα τέλεια! 

Τότε, σε ηλικία τριάντα πέντε ετών, μου πρότειναν να με προσλάβουν ως καθηγητή και πραγματικά με έκαναν καθηγητή τεχνικών μαθημάτων στην Κρατική Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων Αναβύσσου για είκοσι τέσσερα χρόνια.

Συγχρόνως, ήμουν και καθηγητής στο Ι.Ε.Κ. "LE MONDE" για δεκαπέντε συναπτά έτη (απογευματινά τμήματα). Την τουριστική σεζόν, εργαζόμουν σε μεγάλα τουριστικά συγκροτήματα της επικράτειας, προϊστάμενος επισιτισμού (δηλαδή γενικός CHEF της Εταιρίας). Δεν έκανα ποτέ άλλη δουλειά!

Ύστερα από τριάντα πέντε χρόνια εργασίας, πήρα την σύνταξή μου και σήμερα είμαι μαθητής της Β’ Λυκείου του Εσπερινού Γενικού Λυκείου Αγίων Αναργύρων μετά από την παρότρυνση της κόρης μου που είναι καθηγήτρια φιλόλογος. 

Ευτυχώς που κάθισα πάλι στα θρανία γιατί έγινα καλύτερος άνθρωπος. Και συγχρόνως, μαθαίνω πολλά πράγματα από τους καθηγητές μου. Ήταν ένα φιλί ζωής για μένα και την οικογένεια μου! Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα… Ξέρετε δεν είναι ντροπή που ένας άνθρωπος πάνω από εξήντα ετών πηγαίνει πάλι σχολείο. Όλοι μου λένε μπράβο Χρήστο… Χίλια μπράβο!!! Η ηλικία μου έχει γυρίσει πίσω πενήντα χρόνια. Αλήθεια! Όλα τα παιδιά της τάξης μου, που είναι στην ηλικία μου, θα δώσουν πανελλήνιες. Μπορεί και εγώ! Μπορεί;

Η συμβουλή μου σε αυτούς που δεν έχουν τελειώσει το λύκειο είναι η εξής: Θέλετε να γυρίσετε το χρόνο πίσω και να νιώσετε διαφορετικά; Σας περιμένουμε! Θα μάθετε χιλιάδες πράγματα και θα νιώσετε μαγικά! 

Υπάρχει το Γενικό Λύκειο Αγίων Αναργύρων! Ένα Λύκειο πρότυπο, διαφορετικό, τέλειο, ανθρώπινο και προ πάντων με ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ πάνω από όλα ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ! 

...η δύναμη της θέλησης

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

από τη Σουλτάνα Παπαγεωργίου

Γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη πριν αρκετά χρόνια...

Οι συνθήκες όμως άλλαξαν και μέσα σ΄ ένα βράδυ η ζωή μου άλλαξε.

Έπρεπε να συμβιβαστώ.

Σταμάτησα το σχολείο στην Β' Γυμνασίου,για διακοπές Χριστουγέννων.

Και δεν ξαναπήγα ποτέ! Έπιασα δουλειά σε ένα εργοστάσιο φασόν, βοηθητικό προσωπικό δηλαδή να κόβω κλωστές, να συσκευάζω ρούχα.

ΕΤΩΝ 15.Οι ενήλικες της οικογένειας αποφάσισαν να με γράψουν σε μια σχολή για πατρόν, έτσι θα μπορούσα να βρω καλύτερη δουλειά. Δεν με ρώτησαν καν, πήγα, την τελείωσα, μέσα μου όμως η φλόγα για το σχολείο έκαιγε.                                                          

Η σχολή μου ήταν από τις καλύτερες,

μα δεν ήταν το "σχολείο" μου. Συνέχισα να εργάζομαι σε διάφορες δουλειές μέχρι να την τελειώσω. Καλύτερη δουλειά δεν βρήκα, ήμουν μικρή.

Μεγάλωσα, έφυγα από την πόλη μου, ήρθα Αθήνα, δούλεψα σε βαφείο επίπλων, μια δουλειά που την έμαθα από τον πατέρα μου, μετά σε γραφείο τηλεφωνήτρια, σε εργοστάσιο παρασκευής πολυτελών κυτίων, δύσκολη η φάμπρικα και εξέλιξη καμία. Όλο αυτό τον καιρό ξεκοκκάλιζα ό,τι βιβλίο, περιοδικό, εφημερίδα, έπεφτε στα χέρια μου. 

Παράπονο μεγάλο γιατί ενώ μπορούσα να αντεπεξέλθω σε καλύτερα πόστα στις δουλειές μου, δεν μπορούσαν να με βάλουν αφού δεν είχα το "χαρτί", τουλάχιστον του Γυμνασίου.

Αποφάσισα να γραφτώ σε ιδιωτική σχολή κομμωτικής (τότε δεν υπήρχαν τα σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας), πήγα την τελείωσα, έκανα την πρακτική μου συνέχισα να εργάζομαι και όλο διάβαζα τα πάντα. Η δίψα της μάθησης ασταμάτητη και ο αγώνας της επιβίωσης σκληρός. 

Παντρεύτηκα, έκανα ένα παιδί, το μεγάλωσα και πάντα του έλεγα «μάθε, κάνε κι αυτό πάρε το "χαρτί" χωρίς αυτό κάνεις δεν θα σε υπολογίσει». Και το έκανε, από παντού έπαιρνε "χαρτιά". Τελείωσε το Γυμνάσιο, πήγε Λύκειο και κάπου εκεί καλοκαίρι στα γενέθλια μου τους ανακοίνωσα ότι θα πάω σχολείο. Η καρδιά μου πήγε να σπάσει, τους κοίταζα και στην κυριολεξία κρεμόμουν από τα χείλη τους. Με ρώτησαν τα βασικά, που είναι, πώς θα νιώθω αν με πάρουν, αν είμαι σίγουρη και άλλα. Τους τ΄ απάντησα όλα, γρήγορα χωρίς ανάσα μην και με κόψουν, με φόβο μην γελάσουν ή μην μου το αρνηθούν.

Ο άντρας μου είπε: «εντάξει πάρε τηλέφωνο και κανόνισε το», η κόρη μου, είπε, μαζί μαμά, αν το θες καν το! Ξέραν τον καημό μου! 

Πήγαμε στο ΣΔΕ Αγίων Αναργύρων (ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ). Η χαρά μου δεν περιγράφεται, κατάφερα και τελείωσα και τις δύο τάξεις. Με περηφάνια κράτησα στα χέρια μου το πολυπόθητο "χαρτί" της αποφοίτησης!

     

Τώρα είχα ολοκληρωθεί ή μήπως όχι; Το παιδί εκείνη την χρονιά τέλειωσε το λύκειο, έδωσε πανελλήνιες και μου είπε ότι στο σχολείο της συστεγάζεται το Εσπερινό Λύκειο Αγίων Αναργύρων και αφού πήρα φόρα πρέπει να το βγάλω και αυτό. Τρίτη λυκείου λοιπόν φέτος και ετοιμαζόμαστε για πανελλήνιες, τις δικές μου πανελλήνιες, ποιος το περίμενε!

Βέβαια χωρίς την στήριξη των καθηγητών μου και την υπομονή τους δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα.

Τα όνειρα είναι για να πραγματοποιούνται, ποτέ δεν είναι αργά, καθένας από μας έχει απίστευτη δύναμη μέσα του. Μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, αρκεί να πιστέψουμε σε μας!

...ξεχασμένα επαγγέλματα, κεραμοποιός

Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Ν.&Σ.Τσαλαπάτα( Βόλος)

Φωτογραφίες από: Μαρία Μουζακίτη,

Σουλτάνα Παπαγεωργίου

...ξεχασμένα επαγγέλματα,σιδηροδρομικός

Παραδοσιακό τρενάκι Μηλέων,Μουτζούρης

Φωτογραφίες από: Μαρία Μουζακίτη,Παναγιώτη Κάτοικο

...ξεχασμένα επαγγέλματα, αμπελουργός

Αμπελουργός-Οινοποιός

(Λαογραφικό Μουσείο Ραψάνης)

Φωτογραφίες από τη Μαρία Μουζακίτη

...ξεχασμένα επαγγέλματα

Ξεχασμένα Παραδοσιακά Επαγγέλματα και Οικιακές Εργασίες 

(Λαογραφικό Μουσείο  Μηλεών)

Φωτογραφίες από την Μαρία Μουζακίτη

Κτηνοτρόφος

Μάζεμα ελιάς

Υφάντρα

Οινοποιός

Σαμαράς

...η γνώση δεν έχει ηλικία

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Από τη Γιώτα Κίτσου

Μεγάλωσα σ’ ένα χωριό στα Γιάννενα. Τα παιδικά μου χρόνια, συγκριτικά με την εποχή εκείνη, ήταν πολύ καλά, θα έλεγα. Η παιδική μου ζωή δεν προμηνούσε την διακοπή του σχολείου. Οι γονείς μου ήθελαν να συνεχίσω το σχολείο. Πήγα μέχρι την τρίτη γυμνασίου, αλλά, δυστυχώς, δεν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου.

Ο λόγος ήταν ο έρωτας! Παντρεύτηκα μικρή. Στα δεκαεφτά μου γέννησα τον πρώτο μου γιο και στα δεκαεννιά τον δεύτερο. Όπως καταλαβαίνετε, οι υποχρεώσεις ήταν μεγάλες, οπότε ούτε σκέψη για συνέχιση του σχολείου. Δεν το έχω μετανιώσει όμως, γιατί έχω δύο υπέροχα παιδιά! Αλλά ένα κενό υπήρχε μέσα μου! Συνειδητά, καλλιέργησα την επιστροφή στα θρανία και το έκανα πράξη!

Η πρώτη μου δουλειά ήταν σ’ ένα εκκολαπτήριο, δηλαδή να τοποθετείς αυγά σε μηχανές και να βγαίνουν πουλάκια! 

Έκανα αρκετές δουλειές. Δούλεψα σε ξενοδοχεία, σε διάφορα τμήματα, πλυντήρια, ταμίας, βοηθός αποθηκάριου. Αργότερα σε επιχείρηση δικιά μας, στον επισιτισμό, εκεί κάνεις τα πάντα και όπου χρειαστεί!

Αρκετά χρόνια δούλεψα σε ραδιοτηλεοπτικό σταθμό, γραμματειακή υποστήριξη, σε τηλεφωνικό κέντρο, στην υποστήριξη εκπομπών.

Δούλεψα σε περίπτερο, ταμίας σε κέντρο διασκέδασης, συνοδός απορριμματοφόρου στον δήμο Αθηναίων. Η τελευταία δουλειά ήταν σε νοσοκομείο, ως καθαρίστρια στα χειρουργεία, ιδιαίτερος χώρος, που σου μαθαίνει να ξεχωρίζεις τα σημαντικά από τα ασήμαντα!

 
                                               

Όλα αυτά τα χρόνια της επαγγελματικής περιπλάνησης, γνώρισα πολλούς και σημαντικούς ανθρώπους από πολλούς επαγγελματικούς χώρους, άλλους τους μυθοποίησα και άλλους τους απομυθοποίησα.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ

Η δίψα για μάθηση δεν εξαντλείται απλώς με την απόκτηση ενός χαρτιού, που θα με φέρει σε καλύτερη θέση στη διεκδίκηση μιας θέσης στην αγορά εργασίας. Το έκανα απλώς για να αποκτήσω τις γνώσεις.  «Ήθελα να νιώθω μορφωμένη»! «Το σχολείο μού άνοιξε ορίζοντες».

Καθοδηγητές και συμπαραστάτες σε αυτή την πορεία είναι η Δ/νση και οι καθηγητές που στελεχώνουν το Εσπερινό Γενικό Λύκειο Αγίων Αναργύρων, εκπαιδευτικοί και κυρίως άνθρωποι, που κατανοούν την ιδιαιτερότητα των μαθητών και αφουγκράζονται τις ανάγκες τους. Ο ρόλος τους καθοριστικός, για να ολοκληρωθεί η προσπάθεια. Η επιβράβευση έρχεται απλόχερα και οι απαιτήσεις προσαρμόζονται στα μέτρα των δυνατοτήτων μας!!! Οι ανάγκες της ομάδας καθορίζουν τη διδασκαλία και το πνεύμα που καλλιεργείται είναι ότι όλοι μπορούν, αρκεί να τους μιλάς στη γλώσσα που καταλαβαίνουν, όπως διδάσκει και ο σπουδαίος ψυχολόγος Bruner.  

Ο συνδυασμός σχολείου, δουλειάς και οικογένειας είναι πολύ δύσκολος, μεγάλη κούραση, πολλές οι προτεραιότητες που σe αναγκάζουν νa αφήσεις πίσω κάτι που αγαπάς και θα ήθελες να το κάνεις καλά, σωστά και με αφοσίωση! Κουραστική, αλλά φανταστική εμπειρία!

Όμως, ποτέ δεν είναι αργά! Η γνώση δεν έχει ηλικία!