...η δύναμη της θέλησης

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

από τη Σουλτάνα Παπαγεωργίου

Γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη πριν αρκετά χρόνια...

Οι συνθήκες όμως άλλαξαν και μέσα σ΄ ένα βράδυ η ζωή μου άλλαξε.

Έπρεπε να συμβιβαστώ.

Σταμάτησα το σχολείο στην Β' Γυμνασίου,για διακοπές Χριστουγέννων.

Και δεν ξαναπήγα ποτέ! Έπιασα δουλειά σε ένα εργοστάσιο φασόν, βοηθητικό προσωπικό δηλαδή να κόβω κλωστές, να συσκευάζω ρούχα.

ΕΤΩΝ 15.Οι ενήλικες της οικογένειας αποφάσισαν να με γράψουν σε μια σχολή για πατρόν, έτσι θα μπορούσα να βρω καλύτερη δουλειά. Δεν με ρώτησαν καν, πήγα, την τελείωσα, μέσα μου όμως η φλόγα για το σχολείο έκαιγε.                                                          

Η σχολή μου ήταν από τις καλύτερες,

μα δεν ήταν το "σχολείο" μου. Συνέχισα να εργάζομαι σε διάφορες δουλειές μέχρι να την τελειώσω. Καλύτερη δουλειά δεν βρήκα, ήμουν μικρή.

Μεγάλωσα, έφυγα από την πόλη μου, ήρθα Αθήνα, δούλεψα σε βαφείο επίπλων, μια δουλειά που την έμαθα από τον πατέρα μου, μετά σε γραφείο τηλεφωνήτρια, σε εργοστάσιο παρασκευής πολυτελών κυτίων, δύσκολη η φάμπρικα και εξέλιξη καμία. Όλο αυτό τον καιρό ξεκοκκάλιζα ό,τι βιβλίο, περιοδικό, εφημερίδα, έπεφτε στα χέρια μου. 

Παράπονο μεγάλο γιατί ενώ μπορούσα να αντεπεξέλθω σε καλύτερα πόστα στις δουλειές μου, δεν μπορούσαν να με βάλουν αφού δεν είχα το "χαρτί", τουλάχιστον του Γυμνασίου.

Αποφάσισα να γραφτώ σε ιδιωτική σχολή κομμωτικής (τότε δεν υπήρχαν τα σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας), πήγα την τελείωσα, έκανα την πρακτική μου συνέχισα να εργάζομαι και όλο διάβαζα τα πάντα. Η δίψα της μάθησης ασταμάτητη και ο αγώνας της επιβίωσης σκληρός. 

Παντρεύτηκα, έκανα ένα παιδί, το μεγάλωσα και πάντα του έλεγα «μάθε, κάνε κι αυτό πάρε το "χαρτί" χωρίς αυτό κάνεις δεν θα σε υπολογίσει». Και το έκανε, από παντού έπαιρνε "χαρτιά". Τελείωσε το Γυμνάσιο, πήγε Λύκειο και κάπου εκεί καλοκαίρι στα γενέθλια μου τους ανακοίνωσα ότι θα πάω σχολείο. Η καρδιά μου πήγε να σπάσει, τους κοίταζα και στην κυριολεξία κρεμόμουν από τα χείλη τους. Με ρώτησαν τα βασικά, που είναι, πώς θα νιώθω αν με πάρουν, αν είμαι σίγουρη και άλλα. Τους τ΄ απάντησα όλα, γρήγορα χωρίς ανάσα μην και με κόψουν, με φόβο μην γελάσουν ή μην μου το αρνηθούν.

Ο άντρας μου είπε: «εντάξει πάρε τηλέφωνο και κανόνισε το», η κόρη μου, είπε, μαζί μαμά, αν το θες καν το! Ξέραν τον καημό μου! 

Πήγαμε στο ΣΔΕ Αγίων Αναργύρων (ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ). Η χαρά μου δεν περιγράφεται, κατάφερα και τελείωσα και τις δύο τάξεις. Με περηφάνια κράτησα στα χέρια μου το πολυπόθητο "χαρτί" της αποφοίτησης!

     

Τώρα είχα ολοκληρωθεί ή μήπως όχι; Το παιδί εκείνη την χρονιά τέλειωσε το λύκειο, έδωσε πανελλήνιες και μου είπε ότι στο σχολείο της συστεγάζεται το Εσπερινό Λύκειο Αγίων Αναργύρων και αφού πήρα φόρα πρέπει να το βγάλω και αυτό. Τρίτη λυκείου λοιπόν φέτος και ετοιμαζόμαστε για πανελλήνιες, τις δικές μου πανελλήνιες, ποιος το περίμενε!

Βέβαια χωρίς την στήριξη των καθηγητών μου και την υπομονή τους δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα.

Τα όνειρα είναι για να πραγματοποιούνται, ποτέ δεν είναι αργά, καθένας από μας έχει απίστευτη δύναμη μέσα του. Μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, αρκεί να πιστέψουμε σε μας!