...Ποτέ η γνώση δεν περισσεύει

Τα σχέδια της ζωής μου

Από τη Μαρία Στασινοπούλου

   Μεγάλωσα σε ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας, όπου Γυμνάσιο δεν υπήρχε. Η παιδική μου ζωή δεν προμηνούσε τη διακοπή σχολείου, μιας και τα μεγαλύτερα αδέρφια μου συνέχιζαν το σχολείο την εποχή εκείνη. Ο λόγος που δεν συνέχισα το σχολείο ήταν ότι, την συγκεκριμένη περίοδο, ο πατέρας μου έπαθε ένα ατύχημα που τον κράτησε τρία χρόνια εκτός εργασίας. Εργαζόταν ως οικοδόμος σε δημόσια έργα, σε διάφορα μέρη. 

   Πρώτη απασχόλησή μου θα έλεγα ότι ήταν, αφού τελείωσα το σχολείο, όταν η μαμά μου με έβαλε να βοηθάω τη μοδίστρα του χωριού και αυτή ήταν η πρώτη επαφή μου με το ρούχο. Παρακολουθούσα τη μοδίστρα πώς ένα κομμάτι ύφασμα το έκανε ρούχο! Αυτό, παρά το μικρό της ηλικίας μου, το έβρισκα ενδιαφέρον. Όταν ο πατέρας μου έγινε καλά, μετακομίσαμε στην Αθήνα, ώστε να είμαστε όλοι μαζί.

                                      

  Πολύ κοντά στην περιοχή όπου μέναμε, υπήρχε μια σχολή κλωστοϋφαντουργών, όπου και πήγα για ένα χρόνο. Εκπαιδεύτηκα ως υφάντρα και, με σύσταση της σχολής, προσλήφθηκα ως ειδικευόμενη στα υφαντήρια Λαναρά και εργάστηκα τέσσερα χρόνια. Το διάστημα αυτό κατάλαβα ότι κάτι άλλο θα ήθελα να κάνω και πήγα σε ένα εργαστήριο αθλητικών ρούχων ως ράφτρα.

 Εκεί το βρήκα ενδιαφέρον και έμαθα όλες τις μηχανές πολύ γρήγορα. Υστέρα από ένα χρόνο, παντρεύτηκα, οπότε έμεινα στο σπίτι για τρία χρόνια, άνευ απασχόλησης επαγγελματικής. 

                     

  Το διάστημα αυτό έκανα δύο παιδιά και άρχισα να τους φτιάχνω ρούχα σε μια μηχανή οικιακής χρήσης. Η προσπάθεια μου αυτή μού έδωσε ελπίδα, γιατί έβλεπα ότι τα κατάφερνα. 

Το μόνο που ήξερα ήταν να παίρνω μέτρα σώματος και τα υπόλοιπα ήταν η θέληση και η φαντασία. 

         

                 

 Αυτό μου άρεσε παρά πολύ και το σκεφτόμουν συνέχεια. Έτσι, αποφάσισα και πήρα την πρώτη επαγγελματική μηχανή και άρχισα να ράβω γυναικεία ρούχα.

Η μία μηχανή έφερε την άλλη, ενώ, ταυτοχρόνως, αποφάσισα να μάθω σχέδιο και πατρόν, για να αρχίσω να βγάζω τα δικά μου σχέδια. 

Φοίτησα στη σχολή ZER FAM, σε ταχύρρυθμο τμήμα.

                                                          

         

  

             

     Παράλληλα με την δουλειά που έκανα, άρχισα γρήγορα να βγάζω και κάποια δικά μου ρούχα. Με αυτό τον τρόπο, συνέχισα μερικά χρόνια, ώσπου άρχισε η Κίνα να μπαίνει δυναμικά στον τομέα της ενδυμασίας. Βιοτεχνίες και οικοτεχνίες δεν άντεξαν, το ίδιο και η δική μου μικρή επιχείρηση. Τέλος, αποφάσισα πως η δουλειά που έκανα με αγάπη τόσα χρόνια δεν έχει άλλο ενδιαφέρον.

Μετά, μπήκα στην Τράπεζα, όπου ήταν η τελευταία μου εργασία και από εκεί συνταξιοδοτήθηκα με εθελουσία. Ο συνδυασμός εργασία και οικογένεια δεν είναι εύκολος, θέλει συντονισμό, πρόγραμμα και πολύ κόπο.

     Ο λόγος της επιστροφής μου στα σχολικά θρανία είναι να τακτοποιήσω μια εκκρεμότητα που αφορά τη ζωή και την προσωπικότητά μου.

Το Εσπερινό Λύκειο Αγίων Αναργύρων για μένα είναι σημαντικό, γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να γυρίσω πίσω και να συνεχίσω από εκεί που είχα σταματήσει. Αυτό είναι πολύτιμο και θα συνεχίσω, όπως μπορώ, ώστε να τελειώσω το σχολείο. Οπωσδήποτε έχω και υποχρεώσεις που μου μειώνουν το χρόνο εργασίας για τις σχολικές απαιτήσεις. Εγώ όμως θα προσπαθήσω όσο μπορώ! Το σχολείο το αγαπάω, γιατί, εκτός από τις γνώσεις που παίρνω, με κάνει να βλέπω τη ζωή με αισιοδοξία. Φυσικά, δεν έχω τα προσόντα ενός εφήβου που ασχολείται αποκλειστικά με το διάβασμα και δεν έχει άλλες υποχρεώσεις. Έπειτα, η εκπαίδευση σε μικρή ηλικία είναι πιο γόνιμη.

Δίνω όμως την συμβουλή μου σε άτομα που διέκοψαν το σχολείο, γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχουν παιδιά που από επιλογή τους δεν θέλουν να πάνε στο σχολείο, ότι θα πρέπει οπωσδήποτε να πάνε και να προσπαθήσουν να καλύψουν το κενό, γιατί  ποτέ δεν είναι αργά. 

Για τους μεγάλους που δεν έχουν τελειώσει, για κάποιο λόγο, το σχολείο, χωρίς άλλη σκέψη, πρέπει να το συνεχίσουν!

...πόθος για τη γνώση

ΕΝΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΟΝΕΙΡΟ ΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ ΞΑΝΑ

Από τη Μαρία Μιχ. Μουζακίτη

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ

Γεννήθηκα και έζησα μέχρι την εφηβεία μου σε ένα μικρό χωριό βορειοδυτικά της Κέρκυρας, με μακρά ιστορία και παράδοση, τους Αυλιώτες. Το χωριό μου, υπέροχο, χτισμένο πάνω σε ένα καταπράσινο λόφο που πάνω στις δύο κορυφές του βρίσκονται οι δύο εκκλησίες του χωριού, από τη μια η Παναγία η Οδηγήτρια και από την άλλη οι Άγιοι Ταξιάρχες. Η θέα κι από τις δύο κορυφές  απλώνεται υπέροχη μπροστά στα μάτια σου με τα τρία Διαπόντια νησάκια, Ερείκουσα, Οθωνούς και Μαθράκι, να στραφταλίζουν σαν ασημένιες βαρκούλες στα γαλαζοπράσινα νερά του Ιονίου. Κάποιος είπε τη φράση «εκεί που ο ήλιος δύει πάντα αργότερα» και δεν είχε άδικο, λες και δεν θέλει ούτε αυτός να εγκαταλείψει αυτή την υπέροχη ομορφιά! 

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ

Είμαι το τρίτο παιδί μιας φτωχής οικογένειας. Σε χρόνια δύσκολα οι γονείς μου ασχολούνταν με αγροτικές δουλειές, μέχρι που γεννήθηκα εγώ και ο πατέρας μου αναγκάστηκε να φύγει εργάτης στη Γερμανία, για να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις. Έμεινε πέντε χρόνια εκεί και γύρισε για λόγους υγείας. Άνοιξε ένα καφέ-παντοπωλείο και ασχολήθηκε με αυτό για το υπόλοιπο της ζωής του.
Όταν γύρισε, εγώ πήγαινα πρώτη τάξη δημοτικού. Τότε γνώρισα για πρώτη φορά τον πατέρα μου. Η μητέρα μου, μεγαλωμένη στην Αθήνα, παντρεύτηκε τον πατέρα μου και έζησε στο χωριό αγρότισσα, νοικοκυρά και μητέρα για όλη τη ζωή της.

                                                  

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ

 Από μικρή αγαπούσα πολύ τα γράμματα, ήμουν πάντα η πρώτη μαθήτρια στην τάξη μου, το όνειρο μου ήταν να σπουδάσω, δεν είχα αποφασίσει τι, να σπουδάσω μόνο, να μάθω όσο γίνεται περισσότερα Η γνώση με συνάρπαζε, με ταξίδευε σε άλλους κόσμους τεράστιους, που δεν γνώριζα και που δεν χωρούσαν στα όρια του μικρού  χωριού μου.

 Κουμπαράς Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, βραβείο καλύτερης μαθήτριας,  ΣΤ΄ Δημοτικού       

Σχολική παράσταση της ΣΤ΄ Δημοτικού (Γκόλφω)

                                                                                                      

 Όταν τελείωσα το δημοτικό, παρ’ όλα τα παρακάλια, τα δικά μου και του δασκάλου μου, ο πατέρας μου δεν θέλησε να με αφήσει να πάω στο γυμνάσιο. Έλεγε ότι οι σπουδές δεν ήταν για τα κορίτσια, θα έκαναν σύντομα οικογένεια και θα ήταν άχρηστες. Ήταν και τα χρόνια δύσκολα, γυμνάσιο δεν υπήρχε στην περιοχή, έπρεπε να πάω στην πόλη. Ένα κορίτσι μόνο του στην πόλη τότε ήταν αδιανόητο, θα έπρεπε να έρθει και η μητέρα μου μαζί, πράγμα αδύνατο, ποιος θα φρόντιζε τη υπόλοιπη οικογένεια. Έτσι λοιπόν παρέμεινα στις αγροτικές δουλειές του χωριού, το όνειρο μου έσβησε, με τον καιρό ξεχάστηκε και μεγαλώνοντας, καινούργια ενδιαφέροντα γέμισαν τα κενά μου.

ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΟΥ

Στα δεκαεπτά μου εγκατέλειψα το χωριό και ήρθα στην Αθήνα για ένα καλύτερο μέλλον. Η πρωτεύουσα γρήγορα με συνεπήρε, μου άρεσε, δεν είχε καμιά σχέση με το χωριό μου, οι γρήγοροι ρυθμοί της, τα φώτα, ο κόσμος, η διασκέδαση, όλα όσα έβλεπα μόνο σε φωτογραφίες και στην τηλεόραση μέχρι τότε, όλα ήταν στα πόδια μου. 

Για το παλιό όνειρο ούτε λόγος πια, πεταμένο σε κάποιο χρονοντούλαπο του μυαλού, ξεχασμένο!

Από δουλειές τότε άφθονες στην Αθήνα, διάλεγες και έπαιρνες, όρεξη να είχες. Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε μια βιοτεχνία ως σιδερώτρια, αργότερα σε έναν φούρνο, σε εργαστήριο μεταξοτυπίας, σε εργοστάσιο μετασχηματιστών, σε κλωστήρια, πολλές δουλειές και για λίγο, υπήρχαν επιλογές, δεν σου άρεσε, έφευγες, γρήγορα έβρισκες άλλη. Η πρώτη μακρόχρονη δουλειά μου ήταν στο εργοστάσιο τεχνητής μετάξης  (ΕΤΜΑ) στον Βοτανικό, όπου έμεινα οκτώ χρόνια. 

               
                                                    

 Εν τω μεταξύ παντρεύτηκα και, όταν γέννησα την κόρη μου, σταμάτησα να εργάζομαι. Σε λίγο ήρθε και ο γιος μου, οπότε τα επόμενα δέκα χρόνια αφιερώθηκα στη φροντίδα των παιδιών και της οικογένειας.     

Δέκα χρόνια μετά, μπαίνω ξανά στον χώρο της εργασίας, με εντελώς νέο επάγγελμα, υπάλληλος γενικών καθηκόντων στην ταβέρνα του αδερφού μου, από ψήστης μέχρι λαντζιέρα. Εκεί εργάστηκα τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια περίπου, μέχρι που η επιχείρηση έκλεισε, λόγω κρίσης, και  εγώ έμεινα ξανά άνεργη σε μια εποχή που οι δουλειές ήταν δυσεύρετες πια.

Στο διάστημα αυτό κάποια άλλα τραγικά γεγονότα στην οικογένεια μου σημάδεψαν τη ζωή μου και δοκίμασαν τα όρια και τις αντοχές μου. Εν μέσω κρίσης και ψάχνοντας για μια διέξοδο, η κόρη μου, μού θύμισε ξανά το παλιό μου όνειρο, το σχολείο, τη γνώση. Οι πύλες του μυαλού άνοιξαν ξανά και η παλιά δίψα για γνώση με κατέκλυσε. Ψάξαμε μαζί και βρήκαμε τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας (ΣΔΕ). Αυτό ήταν, το νερό ξανακύλησε στο αυλάκι.

ΤΟ ΣΔΕ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ

Ξεκίνησα δειλά στην αρχή να τελειώσω το γυμνάσιο στα (ΣΔΕ), με τη θερμή υποστήριξη των παιδιών μου και κάποιων φίλων. Ο παλιός πόθος για γνώση με συνεπήρε ξανά, η αγάπη και η υποστήριξη των καθηγητών μου και οι νέοι φίλοι στον χώρο του σχολείου, με τα ίδια ή διαφορετικά όνειρα, έκαναν τα δυο χρόνια της φοίτησής μου εκεί αξέχαστα. Η αρχική σκέψη μου, να τελειώσω το γυμνάσιο, γρήγορα άλλαξε, ήθελα να συνεχίσω και στο λύκειο και το έκανα.

ΤΟ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΓΕΛ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ

Γράφτηκα λοιπόν στο Εσπερινό ΓΕΛ Αγίων Αναργύρων, ένα σπουδαίο λύκειο, με σπουδαίους καθηγητές. Tα τέσσερα χρόνια μου εκεί πέρασαν χωρίς να το καταλάβω και, όπως ήταν φυσικό, η σκέψη να τελειώσω και το λύκειο πάλι άλλαξε. Φέτος τελειώνω και σκοπεύω να συνεχίσω, θα δώσω Πανελλήνιες, δεν ξέρω αν θα πετύχω, αλλά θα προσπαθήσω, γιατί η γνώση δεν έχει όρια και εγώ θέλω να φτάσω όσο πιο μακριά μπορώ. Ευχαριστώ θερμά, πρώτα την οικογένειά μου που με στήριξε σε όλο αυτό, μετά τους καθηγητές μου για την αγάπη και τη σωστή καθοδήγησή τους και τέλος όλους τους φίλους, παλιούς και νέους, που στάθηκαν δίπλα μου και με ενθάρρυναν πάντα. 

Συμβουλή μου, ποτέ δεν είναι αργά, η γνώση δεν έχει ηλικία, η δύναμη της γνώσης κρατάει νέο το μυαλό και δίνει φτερά στην ψυχή. Μην εγκαταλείπετε τα όνειρά σας, ακολουθήστε τα, κάντε τα πραγματικότητα και δε θα σας προδώσουν!

                                                             

               

...με πείσμα και θέληση

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ

Από τη Β. Λ.

 Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα πανέμορφο χωριό γεμάτο από αμυγδαλιές, την Περαχώρα Λουτρακίου.

 Το χωριό μου συνδυάζει βουνό και θάλασσα και κοντά του βρίσκονται υπέροχες παραλίες, η ιστορική λίμνη Βουλιαγμένη, το «Ηραίον», ο αρχαίος, δηλαδή, ναός της θεάς Ήρας, ο φάρος, με θέα τον Κορινθιακό κόλπο και πολλά μοναστήρια και ερημοκλήσια που το καθιστούν ξεχωριστό.

                  

 Τα παιδικά μου χρόνια ήταν καλά, χωρίς προβλήματα, αλλά με ευθύνες που δεν μου ανήκαν, γιατί, ως  πρώτο παιδί πολύτεκνης οικογένειας, ήμουν υπεύθυνη για τη  φύλαξη των μικρότερων αδερφών μου. Οι γονείς μου ήταν αγρότες και δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ, προκειμένου να μας εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Βοηθούσαμε όλοι στις αγροτικές εργασίες και το καλοκαίρι στο μάζεμα ρητίνης που παρήγαγε τότε το χωριό.

 Τελείωσα το δημοτικό, ωστόσο το γυμνάσιο εκείνης της εποχής λειτουργούσε στο Λουτράκι και η πρόσβαση ήταν δύσκολη. Ο πατέρας μου ούτε να ακούσει, «κορίτσι και να πας γυμνάσιο! Καλύτερα να γίνεις μοδίστρα», έλεγε, και έτσι πήγα να μάθω μοδίστρα περίπου για ένα μήνα. Δεν μου άρεσε όμως καθόλου, με αποτέλεσμα να πετάξω τη δακτυλήθρα και να φύγω!

 Ζήτησα να γίνω κομμώτρια, ούτε λόγος πάλι: «να πας στην Αθήνα; Ποτέ!». Κάποια στιγμή, έκανα την επανάσταση μου και έφυγα από το χωριό και πήγα για δουλειά στον Ισθμό της Κορίνθου. Καφετέρια και ζαχαροπλαστείο ("Καζίνο") ως πωλήτρια και μετά ως ταμίας σε μεγαλύτερο μαγαζί της ίδιας εταιρείας σε βάρδιες. Παράλληλα, σπούδαζα κομμωτική και ασκούσα την κομμωτική τέχνη.

 Όταν τελείωσα, ασχολήθηκα με την κομμωτική, έκανα δικό μου μαγαζί, αλλά και οικογένεια. Το επάγγελμα της κομμώτριας τελείωσε στο τέταρτο παιδί. Πλέον, αποφάσισα να αφοσιωθώ στην ανατροφή και στην διαπαιδαγώγησή τους.

 Ήρθαμε στην Αθήνα, στο πατρικό του άνδρα μου, καθώς όμως τα παιδιά μου μεγάλωναν, ταυτόχρονα μεγάλωναν και τα έξοδα. Έτσι, αποφάσισα να δουλέψω ξανά! Δούλεψα ως εποχιακός υπάλληλος στα ιαματικά λουτρά Λουτρακίου και αυτό γινόταν κάθε καλοκαίρι.

Παρ' όλα αυτά, το σχολείο ήταν ένα απωθημένο και προσπάθησα να το συνεχίσω, αλλά ήταν αδύνατον. Προτεραιότητα ήταν τα παιδιά. Όταν πέρασε στο Πανεπιστήμιο και το τέταρτο παιδί, έμαθα για το ΣΔΕ Αγίων Αναργύρων, το οποίο ξεκίνησα αμέσως και τελειώνοντας, αποφάσισα να συνεχίσω στο Λύκειο. Έτσι βρέθηκα στο Εσπερινό Γενικό Λύκειο των Αγίων Αναργύρων.

Νιώθω ιδιαίτερα τυχερή, επειδή συνάντησα τους συγκεκριμένους καθηγητές. Με έκαναν να πιστέψω ότι θα τα καταφέρω, γιατί σε αυτή την ηλικία δεν είναι εύκολο. Καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να μοιραστούν τις γνώσεις και τις εμπειρίες μαζί μας, με μεγάλη υπομονή. Η προσφορά τους είναι ανεκτίμητη.

 Θα συμβούλευα τους ανθρώπους, που για κάποιο λόγο αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σχολείο, να δώσουν μια ευκαιρία στον εαυτό τους, γιατί δεν είναι μόνο οι γνώσεις που σου προσφέρονται, αλλά η ευκαιρία για μια καλύτερη εργασία, μαθαίνοντας πολλά καινούργια πράγματα, όπως και η γνωριμία με νέους ανθρώπους.

...η αναζήτηση δεν σταματά ποτέ!

Εκπλήρωση απωθημένων

Από την Ανδριάνα Κατσαρδή

 Γεννήθηκα στο κέντρο της Πάτρας. Έζησα μέχρι τα 2,5 μου χρόνια εκεί και ύστερα, ήρθαμε στην Αθήνα. Ο πατέρας μου ήταν βιοτέχνης, υποδηματοποιός, και η μητέρα μου ήταν νοικοκυρά, αφού είχε να αναθρέψει τέσσερα παιδιά. Εγώ ήμουν το τελευταίο παιδί της οικογένειας, με διαφορά ηλικίας από τα άλλα αδέλφια μου.

Πού και πού με έπαιρνε η μητέρα μου και πηγαίναμε στη βιοτεχνία τα μεσημέρια, με έβαζαν και κοιμόμουν επάνω στα δέρματα και, πολλές φορές, ο πατέρας μου, για να περνά η ώρα μου, με έβαζε και χτυπούσα τα νούμερα στις σόλες των παπουτσιών.

Αργότερα, άρχισα το σχολείο, δεν μου άρεσε και τόσο, βαριόμουνα να διαβάσω, ήθελα να ακούω τραγούδια, είχα ένα τρανζίστορ και άκουγα, την εποχή εκείνη, τους πειρατικούς σταθμούς με τις αφιερώσεις.   

Έβγαλα το Δημοτικό και πήγα για δουλειά σε εργοστάσιο υποδημάτων.

                                    

Έκανα όμως και άλλες δουλειές, όπως γαζώτρια, κοπτορράπτρια, σιδερώτρια και νοικοκυρά. Η πιο δύσκολη εργασία είναι όταν έχεις και οικογένεια!

  

                       

  

                                                                                                                                                           

Σιγά σιγά τα χρόνια πέρασαν, ώσπου μια μέρα ήρθε το πρώτο αγκάθι της ζωής, αλλά πάντα κάτι μου έλειπε και, με τη βοήθεια της ψυχολόγου, ανακάλυψα πως ήταν το σχολείο. Έτσι άρχισα πάλι στο Εσπερινό Γενικό Λύκειο των Αγίων Αναργύρων.

Είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί το νέο μου βήμα με βοήθησε να ξεπεράσω λίγο τα προβλήματα μου και το σπουδαιότερο ήταν οι γνώσεις που πήρα από το σχολείο.

Ό,τι και αν έχουμε, ποτέ δεν είναι αργά για μια καλύτερη εκπαίδευση, σε βοήθα πολύ! 

Φέτος, τελειώνω το εσπερινό σχολείο και μετά, τι θα κάνω;…

...μια ζωή γεμάτη χρώματα

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Από τη Μαρίνα Φειδογιάννη

       Ονομάζομαι Μαρίνα Κωνσταντίνου Φειδογιάννη. Γεννήθηκα και έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου σε ένα μαγευτικό τόπο, που λέγεται Άσκρη και βρίσκεται στη Θήβα. Πρόκειται για ένα πανέμορφο χωριό, στο οποίο συνυπάρχουν το φυσικό κάλλος και η ιστορία.

       Η συνεχής κατοίκηση του χωριού από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, η περίφημη κοιλάδα των Μουσών, τα πολλά αρχαία μνημεία, τα βυζαντινά εξωκλήσια είναι κάποια χαρακτηριστικά που το καθιστούν ξεχωριστό.

       Ακόμα θυμάμαι την έντονη μυρωδιά των αμπελιών που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα, καθώς στο χωριό μου υπάρχουν πολλοί αμπελώνες.

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ονειρεμένα και γεμάτα ανεμελιά. Η οικογένεια μου δεν ήταν πλούσια, αλλά ζούσαμε όλοι πολύ ευτυχισμένοι, χωρίς να μας λείπει τίποτα. Ένα δυσάρεστο γεγονός όμως, ο θάνατος του πατέρα μου, έμελλε να ανατρέψει τις ισορροπίες της ξέγνοιαστης ζωής μου. Η μητέρα μου κλήθηκε να λάβει δύσκολες αποφάσεις, προκειμένου να επιβιώσουμε. Γι’ αυτό έστειλε τις δύο μεγαλύτερες αδερφές μου στους συγγενείς μας, στην Αυστραλία, να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο. Επίσης, ζήτησε τη βοήθεια της κοινωνικής πρόνοιας, προκειμένου να ενταχθούν οι δύο μικρότεροι αδερφοί μου σε ένα πρόγραμμα, το λεγόμενο «παιδουπόλεις», και να μορφωθούν. Εγώ μαζί με τη μητέρα μου αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε το χωριό μας και να αναζητήσουμε την τύχη μας στην Αθήνα.

Δυστυχώς, το διάστημα αυτό αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το σχολείο, αφού έπρεπε να δουλέψω για να αντιμετωπίσουμε τα βιοποριστικά μας προβλήματα. Η πρώτη μου επαγγελματική απασχόληση ξεκίνησε όσο καιρό βρισκόμουν στη Θήβα, όταν βοηθούσα έναν ηλικιωμένο κύριο, ο οποίος ήταν κατάκοιτος. Αυτό το έκανα για ένα πολύ μικρό διάστημα, όσο ήμουν μαθήτρια της δευτέρας Γυμνασίου, και σταμάτησα, καθώς έφυγα για την Αθήνα. 

Όταν έφτασα στην πόλη, εργάστηκα ως πωλήτρια σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα, που ονομαζόταν «Λαμπρόπουλος». Ένιωθα πολύ χαρούμενη, γιατί για πρώτη φορά δούλευα σε ένα εργασιακό περιβάλλον πολύ όμορφο και είχα έναν αξιοπρεπή μισθό. Επίσης, ένιωθα δημιουργική και μου άρεσε που βοηθούσα τις γυναίκες να είναι πιο ευπαρουσίαστες.

                                           Πολυκατάστημα "Λαμπρόπουλος", Αθήνα, 1969

      Αργότερα, συνάντησα τον σύζυγο μου, όταν εργαζόμουν στην επιχείρηση του ως βοηθός γραφείου. Σε αυτό το σημείο το να συνεχίσω το σχολείο φάνταζε αδύνατο και κάτι πολύ δύσκολο. Η εγκατάλειψη του, όμως, ήταν ένα θέμα που δεν σταμάτησε να με απασχολεί. Ένιωθα πως εγκαταλείπω οριστικά το όνειρο της γνώσης και αυτό με ενοχλούσε πολύ. Καθώς περνούσε ο καιρός και, κατόπιν παρότρυνσης του συζύγου, αποφάσισα να φοιτήσω σε μια σχολή αισθητικής που λεγόταν «Λαμπελέτ». Η απόφαση αυτή δεν ήταν τυχαία. Πάντα με γοήτευε η ομορφιά και  θεωρούσα πολύ ενδιαφέρον να συμβάλλω και εγώ, ώστε να γίνει κάτι πολύ  πιο όμορφο! Φοίτησα στη σχολή «Λαμπελέτ» για ένα χρόνο. Μελέτησα αρκετά, αφοσιώθηκα στις σπουδές μου και κατάφερα να κερδίσω μια υποτροφία για μετεκπαίδευση στη Βιέννη. Είχα την τύχη να ζήσω στη Βιέννη για έξι μήνες και να μάθω σπουδαία πράγματα για το μακιγιάζ. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου, εργάστηκα σε ένα μεγάλο κέντρο αισθητικής, που λεγόταν «Silouette».

                              Το απολυτήριο της σχολής αισθητική Λαμπελέτ, Αθήνα, 1976

                              

Το πιστοποιητικό της μετεκπαίδευσης μου, Βιέννη, 1976         Βεβαίωση Σπουδών, Αθήνα, 1976 

                                                                                         

     Η εργασία μου στο κέντρο αισθητικής διήρκεσε περίπου έξι μήνες. Στη συνέχεια, διέκοψα τη δουλειά  μου, γιατί αποφασίσαμε με τον σύζυγό μου να δημιουργήσουμε απογόνους. Έτσι απέκτησα τον γιο μου και η ανατροφή του αποτελούσε μοναδικό μου μέλημα. Το μόνο που ήθελα ήταν να αφοσιωθώ στην διαπαιδαγώγησή του. Το ζήτημα του σχολείου, βέβαια, εξακολουθούσε να με απασχολεί, παρόλο που τα χρόνια περνούσαν και το να συνεχίσω το σχολείο φάνταζε κάτι αδιανόητο. Δε γνώριζα τότε ότι υπάρχουν σχολεία για ανθρώπους σαν εμένα. 

     Πριν από τρία χρόνια, εντελώς συμπτωματικά, γνώρισα μια κυρία, η οποία με πληροφόρησε για την ύπαρξη των σχολείων της δεύτερης ευκαιρίας. Ο ενθουσιασμός μου ήταν απερίγραπτος και γι' αυτό δεν έχασα καθόλου χρόνο. Άδραξα την ευκαιρία και συνέχισα το σχολείο από εκεί που το είχα αφήσει.

   Σήμερα, λοιπόν, είμαι μαθήτρια της Β΄τάξης του Εσπερινού Γενικού Λυκείου των Αγίων Αναργύρων και νιώθω ευλογημένη που μου δόθηκε μια τέτοια ευκαιρία, να συνεχίσω το ταξίδι στη γνώση.

     Επίσης, νιώθω ιδιαίτερα τυχερή όχι μόνο γιατί επέστρεψα στα θρανία, αλλά και γιατί συνάντησα τους συγκεκριμένους καθηγητές. Πραγματοποιούν σπουδαίο έργο, γιατί με έκαναν να πιστέψω στον εαυτό του, γιατί συνειδητοποίησα ότι η μάθηση είναι ένα αγαθό που ανήκει σε όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή οικογενειακής κατάστασης. Καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να μοιραστούν μαζί μας γνώσεις, εμπειρίες, συναισθήματα, αξίες. Πιστεύω ότι η ανιδιοτέλεια και η προσφορά τους είναι σπάνιες και ανεκτίμητες. 

    Θα συμβούλευα, λοιπόν, όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, που για κάποιο λόγο αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σχολείο, να σκεφτούν πολύ σοβαρά να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό τους. Αυτό που προφέρει το σχολείο είναι τόσο σύνθετο, που είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί. Δεν είναι μόνο οι γνώσεις και οι εμπειρίες που βιώνεις, αλλά είναι μια ευκαιρία να γνωρίσεις μια βελτιωμένη εκδοχή του εαυτού σου, που σίγουρα δεν πίστευες ότι υπάρχει!

Τριάντα χρόνια αφιερωμένα στην αρχαιοελληνική γλυπτική

                       Η Ελένη και τα αγάλματα

         

             Από την Γεωργίου Ελένη

Γεννήθηκα σε ένα πανέμορφο ορεινό χωριό των Ιωαννίνων, στα Τζουμέρκα. Οι συνθήκες δύσκολες, οικογένεια πέντε παιδιών, μάς ώθησαν να φύγουμε και να εγκατασταθούμε σε ένα χωριό στην Πρέβεζα. Εκεί μεγάλωσα και πήγα στο δημοτικό σχολείο. Όμως το Γυμνάσιο εκείνης της εποχής ήταν στην πόλη, η πρόσβαση δύσκολη, “έμεινα” στα Μαθηματικά και ο πατέρας μου δεν ήθελε να συνεχίσω. “Κορίτσι είσαι, να μάθεις μια τέχνη, να γίνεις μοδίστρα”. Και έτσι εγώ βρέθηκα να ράβω.

Μετά παντρεύτηκα και ήρθα στην Αθήνα, έκανα δύο παιδιά, έναν γιο και μια κόρη, το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου. Μεγάλωσαν και πήγαν σχολείο, ενώ εγώ πάντα είχα στο νου μου να τελειώσω το Γυμνάσιο και το Λύκειο και να βρω δουλειά.
 

Μια μητέρα, της οποίας τα παιδιά πήγαιναν σχολείο μαζί με τα δικά μου, μού μίλησε για τον ΟΑΕΔ. Δούλευε εκεί και μού είπε ότι έχει μια ειδικότητα “τεχνίτες εκμαγείων”. “Εσύ μπορείς να τα καταφέρεις”, με διαβεβαίωσε. Έτσι έγινε και βρέθηκα στον ΟΑΕΔ, μαθητεία και πρακτική στο Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων του Υπουργείου Πολιτισμού. Μόλις πήγα για την πρακτική μου στο εργαστήριο, ο ενθουσιασμός μου δεν περιγράφεται. Ο Ερμής του Πραξιτέλη να δεσπόζει, η Αφροδίτη της Μήλου, ο Ποσειδώνας ή Δίας, οι κούροι, οι κόρες, ο δίσκος της Φαιστού, κεφαλές αγαλμάτων, των οποίων εγώ θα έκανα πιστά αντίγραφα. Μόλις τελείωσε η σχολή, άρχισε η δουλειά με σύμβαση, τριάντα ένα χρόνια σήμερα!

Ωστόσο, το όνειρο να τελειώσω το Γυμνάσιο και το Λύκειο έμενε πάντα ζωντανό και ξαφνικά, σήμερα, στα εξήντα μου χρόνια, είμαι στην Β΄ Λυκείου, στο Εσπερινό ΓΕΛ των Αγίων Αναργύρων. Ο συνδυασμός δουλειάς το πρωί και σχολείου το βράδυ με έχει ανανεώσει, με έχει κάνει παιδί. Η μάθηση δεν τελειώνει ποτέ, σε όποια ηλικία κι αν είσαι. Ποτέ δεν είναι αργά. Έλα κι εσύ. Εάν δεν το έχεις τελειώσει, μπορείς!!!

...κυνηγώντας το όνειρο!

Τα μαθητικά χρόνια της Χρυσής

Από τη Χρυσή Φουντούκα

  Μεγάλωσα στην επαρχία, σε ένα μικρό χωριό του Έβρου, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Διδυμότειχο. 

 Δυστυχώς, το Γυμνάσιο - Λύκειο στεγαζόταν στο Διδυμότειχο, οπότε έπρεπε καθημερινά να μετακινούμαι με την συγκοινωνία, έτσι ώστε να μπορώ να παρακολουθώ τα μαθήματα. Οικονομική δυνατότητα δεν υπήρχε ούτε για τα εισιτήρια του λεωφορείου κι έτσι οι μαθησιακές μου γνώσεις τελείωσαν στο απολυτήριο του Δημοτικού.

    Η πρώτη μου επαφή με την εργασία, όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν οι αγροτικές δουλειές, μιας και προέρχομαι από αγροτική οικογένεια. Εκτός από τις αγροτικές δουλειές (κτήματα - ζώα) το νοικοκυριό και τα παιδιά, ευθύνη των γυναικών ήταν η ένδυση και ο ιματισμός της οικογένειας. Φυσικό ήταν λοιπόν να μάθω μεγαλώνοντας να υφαίνω, να κεντάω, να ράβω και να πλέκω.

Στα 15 μου, αποφάσισα να εργαστώ και εκτός οικογένειας. Έτσι, βρήκα δουλειά στο Διδυμότειχο, σε μια βιοτεχνία γουναρικών. Εκεί έμαθα να χειρίζομαι την ραπτομηχανή.

               

 
     Ύστερα παντρεύτηκα και ήρθα στην Αθήνα…

 Η πρώτη μου δουλειά ήταν η πώληση βιβλίων από πόρτα σε πόρτα, αλλά η πρώτη σοβαρή μου εργασία στην πρωτεύουσα ήταν ως εργάτρια στα Μακεδονικά Κλωστήρια. Εκεί, εργάστηκα επί 5 χρόνια σε όλες τις βάρδιες (πρωί, απόγευμα και νύχτα).

   Εν τω μεταξύ είχα αποκτήσει τους δυο μου γιους, οπότε οι υποχρεώσεις μου είχαν πολλαπλασιαστεί. Προτεραιότητα μου, λοιπόν, ήταν οι σχολικές υποχρεώσεις των παιδιών μου. Ύστερα, απέκτησα και την κόρη μου κι έτσι η εργασία μπήκε σε δεύτερη μοίρα. 

Βέβαια, σε όλο αυτό το διάστημα ασχολήθηκα με διάφορα: σχεδιασμό ολόκληρων σπιτιών (κουζίνες, ντουλάπες), ζωγραφιές, πορτρέτα, κατασκευή κοσμημάτων με σύρμα, μπρελόκ, κασκόλ, πλεκτά κοσμήματα (κολιέ, βραχιόλια), θήκες κινητών, τσάντες και πορτοφόλια. 

Η ζωγραφική και η κατασκευή κοσμημάτων είναι το χόμπι μου, το οποίο εξακολουθώ να το κάνω μέχρι και σήμερα.

 Πιστεύω πως στάθηκα πολύ τυχερή στη ζωή μου, γιατί κατάφερα και κοντά στα παιδιά μου να είμαι,  όταν με χρειάζονταν, αλλά και να ασχοληθώ με αυτό που μου άρεσε!

  

                                                                        

 Τα αγόρια μου μεγάλωσαν, ανεξαρτητοποιήθηκαν, και  μετακόμισαν σε δικά τους σπίτια. Μεγάλωσε και η κόρη μου, οπότε οι υποχρεώσεις μειώθηκαν, αφού δεν υπήρχε πλέον άμεση ανάγκη να είμαι δίπλα της. 

Τότε έμαθα για το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας (ΣΔΕ) και μου άρεσε σαν ιδέα. Άρπαξα λοιπόν την ευκαιρία και γράφτηκα.

Όταν τελείωσα το Γυμνάσιο στο ΣΔΕ, αποφάσισα να δοκιμάσω και στο Λύκειο.

Στο Εσπερινό Λύκειο Αγίων Αναργύρων έγιναν γνωστές οι χειροποίητες δημιουργίες μου, ύστερα από ένα παζάρι που διοργανώθηκε προς το τέλος της πρώτης μου σχολικής χρονιάς. Η απήχηση από τους συμμαθητές και τους καθηγητές μου ήταν παραπάνω από ικανοποιητική, με αποτέλεσμα να έχω αρκετές  παραγγελίες. 

Όσον αφορά την προσωπική μου ζωή, το σχολείο συνέβαλε στο να περνούν τα απογεύματά μου ευχάριστα, δημιουργικά και επιμορφωτικά. Εκεί γνώρισα πολλά ενδιαφέροντα άτομα, ανταλλάσσοντας απόψεις και διευρύνοντας τους ορίζοντες μου!  

Αν μπορούσα να συμβουλέψω κάποιον ο οποίος δεν τα κατάφερε, για οποιονδήποτε λόγο, να ολοκληρώσει την βασική τουλάχιστον εκπαίδευση, θα πρότεινα να το ξανασκεφτεί και, αν του το επιτρέπουν πλέον οι υποχρεώσεις του, να το κάνει!