Τριάντα χρόνια αφιερωμένα στην αρχαιοελληνική γλυπτική

                       Η Ελένη και τα αγάλματα

         

             Από την Γεωργίου Ελένη

Γεννήθηκα σε ένα πανέμορφο ορεινό χωριό των Ιωαννίνων, στα Τζουμέρκα. Οι συνθήκες δύσκολες, οικογένεια πέντε παιδιών, μάς ώθησαν να φύγουμε και να εγκατασταθούμε σε ένα χωριό στην Πρέβεζα. Εκεί μεγάλωσα και πήγα στο δημοτικό σχολείο. Όμως το Γυμνάσιο εκείνης της εποχής ήταν στην πόλη, η πρόσβαση δύσκολη, “έμεινα” στα Μαθηματικά και ο πατέρας μου δεν ήθελε να συνεχίσω. “Κορίτσι είσαι, να μάθεις μια τέχνη, να γίνεις μοδίστρα”. Και έτσι εγώ βρέθηκα να ράβω.

Μετά παντρεύτηκα και ήρθα στην Αθήνα, έκανα δύο παιδιά, έναν γιο και μια κόρη, το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου. Μεγάλωσαν και πήγαν σχολείο, ενώ εγώ πάντα είχα στο νου μου να τελειώσω το Γυμνάσιο και το Λύκειο και να βρω δουλειά.
 

Μια μητέρα, της οποίας τα παιδιά πήγαιναν σχολείο μαζί με τα δικά μου, μού μίλησε για τον ΟΑΕΔ. Δούλευε εκεί και μού είπε ότι έχει μια ειδικότητα “τεχνίτες εκμαγείων”. “Εσύ μπορείς να τα καταφέρεις”, με διαβεβαίωσε. Έτσι έγινε και βρέθηκα στον ΟΑΕΔ, μαθητεία και πρακτική στο Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων του Υπουργείου Πολιτισμού. Μόλις πήγα για την πρακτική μου στο εργαστήριο, ο ενθουσιασμός μου δεν περιγράφεται. Ο Ερμής του Πραξιτέλη να δεσπόζει, η Αφροδίτη της Μήλου, ο Ποσειδώνας ή Δίας, οι κούροι, οι κόρες, ο δίσκος της Φαιστού, κεφαλές αγαλμάτων, των οποίων εγώ θα έκανα πιστά αντίγραφα. Μόλις τελείωσε η σχολή, άρχισε η δουλειά με σύμβαση, τριάντα ένα χρόνια σήμερα!

Ωστόσο, το όνειρο να τελειώσω το Γυμνάσιο και το Λύκειο έμενε πάντα ζωντανό και ξαφνικά, σήμερα, στα εξήντα μου χρόνια, είμαι στην Β΄ Λυκείου, στο Εσπερινό ΓΕΛ των Αγίων Αναργύρων. Ο συνδυασμός δουλειάς το πρωί και σχολείου το βράδυ με έχει ανανεώσει, με έχει κάνει παιδί. Η μάθηση δεν τελειώνει ποτέ, σε όποια ηλικία κι αν είσαι. Ποτέ δεν είναι αργά. Έλα κι εσύ. Εάν δεν το έχεις τελειώσει, μπορείς!!!