...Ποτέ η γνώση δεν περισσεύει

Τα σχέδια της ζωής μου

Από τη Μαρία Στασινοπούλου

   Μεγάλωσα σε ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας, όπου Γυμνάσιο δεν υπήρχε. Η παιδική μου ζωή δεν προμηνούσε τη διακοπή σχολείου, μιας και τα μεγαλύτερα αδέρφια μου συνέχιζαν το σχολείο την εποχή εκείνη. Ο λόγος που δεν συνέχισα το σχολείο ήταν ότι, την συγκεκριμένη περίοδο, ο πατέρας μου έπαθε ένα ατύχημα που τον κράτησε τρία χρόνια εκτός εργασίας. Εργαζόταν ως οικοδόμος σε δημόσια έργα, σε διάφορα μέρη. 

   Πρώτη απασχόλησή μου θα έλεγα ότι ήταν, αφού τελείωσα το σχολείο, όταν η μαμά μου με έβαλε να βοηθάω τη μοδίστρα του χωριού και αυτή ήταν η πρώτη επαφή μου με το ρούχο. Παρακολουθούσα τη μοδίστρα πώς ένα κομμάτι ύφασμα το έκανε ρούχο! Αυτό, παρά το μικρό της ηλικίας μου, το έβρισκα ενδιαφέρον. Όταν ο πατέρας μου έγινε καλά, μετακομίσαμε στην Αθήνα, ώστε να είμαστε όλοι μαζί.

                                      

  Πολύ κοντά στην περιοχή όπου μέναμε, υπήρχε μια σχολή κλωστοϋφαντουργών, όπου και πήγα για ένα χρόνο. Εκπαιδεύτηκα ως υφάντρα και, με σύσταση της σχολής, προσλήφθηκα ως ειδικευόμενη στα υφαντήρια Λαναρά και εργάστηκα τέσσερα χρόνια. Το διάστημα αυτό κατάλαβα ότι κάτι άλλο θα ήθελα να κάνω και πήγα σε ένα εργαστήριο αθλητικών ρούχων ως ράφτρα.

 Εκεί το βρήκα ενδιαφέρον και έμαθα όλες τις μηχανές πολύ γρήγορα. Υστέρα από ένα χρόνο, παντρεύτηκα, οπότε έμεινα στο σπίτι για τρία χρόνια, άνευ απασχόλησης επαγγελματικής. 

                     

  Το διάστημα αυτό έκανα δύο παιδιά και άρχισα να τους φτιάχνω ρούχα σε μια μηχανή οικιακής χρήσης. Η προσπάθεια μου αυτή μού έδωσε ελπίδα, γιατί έβλεπα ότι τα κατάφερνα. 

Το μόνο που ήξερα ήταν να παίρνω μέτρα σώματος και τα υπόλοιπα ήταν η θέληση και η φαντασία. 

         

                 

 Αυτό μου άρεσε παρά πολύ και το σκεφτόμουν συνέχεια. Έτσι, αποφάσισα και πήρα την πρώτη επαγγελματική μηχανή και άρχισα να ράβω γυναικεία ρούχα.

Η μία μηχανή έφερε την άλλη, ενώ, ταυτοχρόνως, αποφάσισα να μάθω σχέδιο και πατρόν, για να αρχίσω να βγάζω τα δικά μου σχέδια. 

Φοίτησα στη σχολή ZER FAM, σε ταχύρρυθμο τμήμα.

                                                          

         

  

             

     Παράλληλα με την δουλειά που έκανα, άρχισα γρήγορα να βγάζω και κάποια δικά μου ρούχα. Με αυτό τον τρόπο, συνέχισα μερικά χρόνια, ώσπου άρχισε η Κίνα να μπαίνει δυναμικά στον τομέα της ενδυμασίας. Βιοτεχνίες και οικοτεχνίες δεν άντεξαν, το ίδιο και η δική μου μικρή επιχείρηση. Τέλος, αποφάσισα πως η δουλειά που έκανα με αγάπη τόσα χρόνια δεν έχει άλλο ενδιαφέρον.

Μετά, μπήκα στην Τράπεζα, όπου ήταν η τελευταία μου εργασία και από εκεί συνταξιοδοτήθηκα με εθελουσία. Ο συνδυασμός εργασία και οικογένεια δεν είναι εύκολος, θέλει συντονισμό, πρόγραμμα και πολύ κόπο.

     Ο λόγος της επιστροφής μου στα σχολικά θρανία είναι να τακτοποιήσω μια εκκρεμότητα που αφορά τη ζωή και την προσωπικότητά μου.

Το Εσπερινό Λύκειο Αγίων Αναργύρων για μένα είναι σημαντικό, γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να γυρίσω πίσω και να συνεχίσω από εκεί που είχα σταματήσει. Αυτό είναι πολύτιμο και θα συνεχίσω, όπως μπορώ, ώστε να τελειώσω το σχολείο. Οπωσδήποτε έχω και υποχρεώσεις που μου μειώνουν το χρόνο εργασίας για τις σχολικές απαιτήσεις. Εγώ όμως θα προσπαθήσω όσο μπορώ! Το σχολείο το αγαπάω, γιατί, εκτός από τις γνώσεις που παίρνω, με κάνει να βλέπω τη ζωή με αισιοδοξία. Φυσικά, δεν έχω τα προσόντα ενός εφήβου που ασχολείται αποκλειστικά με το διάβασμα και δεν έχει άλλες υποχρεώσεις. Έπειτα, η εκπαίδευση σε μικρή ηλικία είναι πιο γόνιμη.

Δίνω όμως την συμβουλή μου σε άτομα που διέκοψαν το σχολείο, γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχουν παιδιά που από επιλογή τους δεν θέλουν να πάνε στο σχολείο, ότι θα πρέπει οπωσδήποτε να πάνε και να προσπαθήσουν να καλύψουν το κενό, γιατί  ποτέ δεν είναι αργά. 

Για τους μεγάλους που δεν έχουν τελειώσει, για κάποιο λόγο, το σχολείο, χωρίς άλλη σκέψη, πρέπει να το συνεχίσουν!