…Πυξίδα η γνώση

Από τα ταξίδια στη θάλασσα…στο ταξίδι της γνώσης

Από τον Ν.Α.

  Η δουλειά μου ήταν ναυτικός και η ειδικότητα μου λοστρόμος, που σημαίνει προϊστάμενος κουβέρτας (κατάστρωμα). Η ειδικότητα με βοήθησε παρά πολύ στον τρόπο σκέψης και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου.

  Στην δουλειά μου είχα υπό την επίβλεψή μου ανθρώπους από πολλές και διαφορετικές χώρες και έπρεπε με διαφορετικό τρόπο και σκέψη να δίνω δουλειά σε κάποιον που ήταν από την Ονδούρα, την Κόστα Ρίκα κ.λ.π. Στην πορεία, σιγά – σιγά, έμαθα πώς σκέπτονται οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι. Επίσης, κοντά τους, έμαθα τα ήθη και έθιμά τους. Βλέποντας και παρατηρώντας τους ναύτες μου, την ώρα που εκτελούσαν εργασίες του πλοίου, ακουμπώντας στα ρέλια (κάγκελα), σκεφτόμουν ότι εκεί που ο ουρανός, η θάλασσα και ο ορίζοντας γίνονται ένα, άλλες φορές γαλάζιο και άλλες φορές μπλε, σού γεννούν το συναίσθημα της απόλυτης ζωντάνιας και ελευθερίας, αλλά και ως εικόνες, οι οποίες αποτυπώνονται στο μυαλό μας σαν κάτι το μοναδικό, οι μεγάλοι ωκεανοί έχουν μία άγρια ομορφιά. 

  Πλοίο και πλήρωμα γινόμαστε μέρος της θάλασσας, όπως όλα τα πλάσματά της. Βλέποντας φάλαινες και δελφίνια, έκανα διάφορες σκέψεις. Τελικά, έξω από το νερό ή μέσα σε αυτό, η ζωή μπορεί να μην διαφέρει και τόσο όσο νομίζουμε. Οι φάλαινες και τα δελφίνια ζουν σε κοινωνικές ομάδες με στενούς δεσμούς ανάμεσα τους, αναπτύσσουν πολύπλοκες σχέσεις, μιλάνε μεταξύ τους ακόμη και τοπικές διαλέκτους, όπως ακριβώς οι άνθρωποι. Δεν αποκλείεται ακόμη και να φωνάζουν τα ονόματά τους ή να κουτσομπολεύουν. Παρατηρώντας αυτά τα όμορφα πλάσματα, ειδικά τις μεγαλοπρεπείς φάλαινες, ζήλευα λίγο, επειδή τις έβλεπα με τα παιδιά τους να χαίρονται τον ήλιο και την θάλασσα και το μυαλό μου πήγαινε στην δικιά μου οικογένεια, που ήταν τόσο πολύ μακριά. Ταυτόχρονα, χαιρόμουν που περνούσαν ωραία, εξάλλου μιλούσα με τις σκέψεις μου. Ήμουν στα δικά τους μέρη περαστικός, ένας εργαζόμενος της θάλασσας, που, όταν τελείωνε η σύμβαση εργασίας του, θα γυρνούσε σπίτι του. 

  Σκέψεις περνούν με ταχύτητα από το μυαλό μου, άντε σε λίγες μέρες θα φτάσουμε στο καινούργιο λιμάνι, μετά στο επόμενο, γνωριμία με μιαν άλλη άγνωστη χώρα, καινούργιες εμπειρίες περιπέτειας. Αυτό θα απαντούσα σε κάποιον, εάν μου έκανε το ερώτημα τι σημαίνει για εσένα θάλασσα, αλλά παράλληλα και μεγάλος έρωτας. Αυτό είναι το επάγγελμα του ναυτικού!

  Γνωριμία, εν ολίγοις, με χώρες πολύ αναπτυγμένες, με υψηλό βιοτικό επίπεδο, τεχνολογία, π.χ. οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία κλπ, και με χώρες που έχουν χαμηλό βιοτικό επίπεδο, όπως της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Η μεγάλη διαφορά εδώ είναι ότι διαπιστώνεις τι σημαίνει ανθρωπιά, κάτι άγνωστο για τις αναπτυγμένες χώρες. 

Το σχολείο δεν το διέκοψα, απλώς προτίμησα τον τεχνικό κλάδο. Έχω τελειώσει τεχνική σχολή μηχανικών αυτοκινήτων. Πρώτη μου δουλειά ήταν μηχανικός αυτοκινήτων και όχι τυχαία, στην Κρήτη, που είχε ένας θείος μου συνεργείο και από μωρό με έπαιρνε μαζί του. Από εκεί πήρα το ερέθισμα να κάνω αυτήν την δουλειά. 

Η δεύτερη και κύρια δουλειά μου ήταν ναυτικός. Τώρα, είμαι συνταξιούχος. Δεν επέλεξα τυχαία αυτό το επάγγελμα, εφόσον γεννήθηκα σε νησί και, από την ημέρα που άνοιξα τα μάτια μου, το πρώτο πράγμα που είδα, εκτός από τους γονείς μου βέβαια, ήταν η θάλασσα. Αμέτρητες φορές βλέπαμε με τους φίλους μου το Λιβυκό Πέλαγος, τα πλοία που περνούσαν και ονειρευόμασταν να γνωρίσουμε ξένες χώρες και πολιτισμούς. Στην αρχή πήγα προσωρινά, ίσως και δοκιμαστικά, γιατί είναι δύσκολο επάγγελμα και τελικά με κέρδισε η θάλασσα!

    Οι λόγοι που γύρισα στο σχολείο ήταν πολλοί. Ένας από αυτούς τους λόγους, που αποφάσισα να έρθω στο Εσπερινό Λύκειο των Αγίων Αναργύρων, είναι γιατί στα πλοία διάβαζα στον ελεύθερο χρόνο μου, είχα πολλά βιβλία ιστορίας και φιλοσοφίας και έτσι αποφάσισα να πάω σε κάτι ανώτερο, ακόμη και στο Πανεπιστήμιο! Να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι, αυτήν την φορά, που όμως δεν θα είναι με πλοίο ή αεροπλάνο, αλλά ένα ταξίδι στη γνώση, μία όμορφη περιπέτεια!

Η συμβουλή μου στους φίλους μου είναι να γυρίσουν πίσω στα θρανία, ποτέ δεν είναι αργά! «Θα γοητευτείτε από το περιβάλλον του σχολείου, θα νιώσετε πάλι νέοι», τους λέω! Και φυσικά, δίνουμε το καλό παράδειγμα στους μικρότερους από εμάς μαθητές, ότι πάντα η προτεραιότητα σε ένα νέο πρέπει να είναι να τελειώσει το σχολείο και όλο τον κύκλο των σπουδών του. Δεν πρέπει να τα παρατάνε, εάν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος. Να μην απογοητεύονται εύκολα! Να είναι πάντα αισιόδοξοι!