...σχολικές περιπέτειες

Όνειρα που πραγματοποιούνται

Από τη Μαρία Παναγιώτου

     Το όνομά μου είναι Μαρία Παναγιώτου και είμαι γέννημα - θρέμμα των Κάτω Πατησίων. Η μητέρα μου καταγόταν από την Πάρο και ο πατέρας μου από την Αθήνα, με ρίζες από την Μήλο. Τα καλοκαίρια μου τα περνούσα στην Πάρο, με πολλά μπάνια και ξεγνοιασιά. 

   Στο δημοτικό, ήμουν πάντα μια μέτρια μαθήτρια και υστερούσα στα μαθηματικά. Όταν ήμουνα δέκα χρονών, η μητέρα μου με έβαλε να δουλέψω σε ένα ζαχαροπλαστείο, στο εργαστήριο, κατά την διάρκεια των διακοπών του Πάσχα, αλλά και ένα μήνα από τις καλοκαιρινές διακοπές. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι τα δεκατρία μου σε διάφορες δουλειές, όπως παραγγελιοδόχος, σε κατάστημα με αφρολέξ, σε κομμωτήριο, ως βοηθός κλπ. Ήθελε να μου δείξει πώς βγαίνουν τα χρήματα και συγχρόνως να τριφτώ με την δουλειά. 

  Ξεκίνησα λοιπόν το Γυμνάσιο, πηγαίνοντας σε ένα σχολείο αρκετά μακριά. Η απόδοση μου ήταν μέτρια προς κακή, με αποτέλεσμα να μείνω σε ένα κύριο και σε δύο δευτερεύοντα μαθήματα (τότε έμενες στη ίδια τάξη) και να συνεχίσω πάλι κάνοντας την ίδια χρόνια. Με την δεύτερη προσπάθεια, τα κατάφερα και προβιβάστηκα στην δευτέρα. Τα μαθηματικά εξακολουθούσαν να είναι δύσκολα στην κατανόηση, με αποτέλεσμα να μείνω και πάλι. Οι γονείς μου μού το ξεκαθάρισαν πως, αν δεν τα καταφέρω, με περιμένει η δουλειά. Όλο το καλοκαίρι λοιπόν δούλευα σε ένα ξυλόφουρνο από το πρωί μέχρι αργά το μεσημέρι, πήγαινα σπίτι για φαγητό και μετά για ιδιαίτερο μάθημα σε ένα γνωστό μας μαθηματικό. Εννοείται ότι τα χρήματα που έβγαζα πήγαιναν στα ιδιαίτερα. Αυτό με χαροποιούσε, καθώς δεν επιβάρυνα τους γονείς μου και με αυτό το έξοδο.

  Ήρθε ο Σεπτέμβρης και η πολυπόθητη ημέρα που θα έγραφα. Η αγωνία μου ήταν μεγάλη. Πέρασαν δύο - τρεις μέρες και πήγα με καρδιοχτύπι στο σχολείο, για να δω τα αποτελέσματα...Είχα μείνει…. Δεν πίστευα στα μάτια μου! Έψαξα και βρήκα τον καθηγητή και τον ρώτησα γιατί. Δεν μου είπε περισσότερα παρά το ότι με άφησε για μισή μονάδα. Έβαλα τα κλάματα και τα παρακάλια, του είπα ότι οι γονείς μου δεν θα με αφήσουν να συνεχίσω το σχολείο, όμως, ό,τι και αν έκανα, έπεσε στο κενό. Έκλαιγα συνέχεια και, γυρίζοντας στο σπίτι, πήρα ένα κουτί ασπιρίνες, όμως, για καλή μου τύχη, επέστρεψε ο πατέρας μου από την δουλειά του και με έτρεξε στο νοσοκομείο!

   Η συνέχεια ήταν φυσικά να ξεκινήσω τη δουλειά στο κοντινό μας σούπερ μάρκετ, όπου έμεινα έντεκα χρόνια, και είχα δουλέψει σε όλα τα πόστα. 

                                                                     

   Συνέχισα να εργάζομαι για άλλα δεκατέσσερα χρόνια σε διάφορα σούπερ μάρκετ και άλλα επτά χρόνια σε μια κάβα. Στο μεταξύ, είχα παντρευτεί, είχα αποκτήσει δύο παιδιά και είχα να αντιμετωπίσω ένα διαζύγιο, αλλά και την «εξαφάνιση» του τότε συζύγου μου. Τα χρόνια πέρασαν, τα αγόρια μου έγιναν ολόκληροι άνδρες, εγώ τα κατάφερα και βγήκα στην σύνταξη...
  Όμως, το μικρόβιο με έτρωγε, να τελειώσω αυτό που άφησα στη μέση! Ελεύθερη λοιπόν από δουλειά και υποχρεώσεις, έψαξα για σχολείο ενηλίκων, βρήκα το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας (ΣΔΕ) Αγίων Αναργύρων και, χωρίς δεύτερη σκέψη, πήγα και γράφτηκα. Τα παιδιά μου χάρηκαν και με προέτρεψαν να συνεχίσω το σχολείο και να πραγματοποιήσω τα όνειρα που είχα αφήσει στη μέση.

  Οι εμπειρίες που έζησα εκεί ήταν μοναδικές, απόκτησα καινούργιους φίλους, συμμαθητές, καθηγητές και έκανα πράγματα που είχα ξεχάσει. Με την προτροπή των καθηγητών, συνέχισα στο Εσπερινό Λύκειο Αγίων Αναργύρων, και μάλιστα, στο Γενικό, καθώς ήθελα να μάθω ιστορία, αρχαία, γλώσσα… Διψούσα για αυτά τα μαθήματα και οι καθηγητές/καθηγήτριες μου δίνουν και με το παραπάνω τις γνώσεις τους! 

   Όταν λοιπόν κάποιοι γνωστοί και φίλοι μου με ρωτούν πώς πάει το σχολείο, άλλοι με αγάπη και άλλοι με ύφος (τι το θέλεις το σχολείο τώρα σε τέτοια ηλικία), τους απαντάω ότι είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που έκανα στην ζωή μου. Άνοιξαν πιο πολύ οι ορίζοντες μου και νιώθω πιο μεγάλη αυτοπεποίθηση, έχοντας γεμίσει με γνώσεις και εμπειρίες.

  Περιμένοντας λοιπόν το απολυτήριο του λυκείου, προετοιμάζομαι για τις πανελλήνιες και ευελπιστώ να περάσω σε κάποια σχολή, γιατί η ζωή συνεχίζεται και ποτέ δεν είναι αργά για κανέναν να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα και ό,τι προσδοκά να το συναντήσει!