...με πείσμα και θέληση

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ

Από τη Β. Λ.

 Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα πανέμορφο χωριό γεμάτο από αμυγδαλιές, την Περαχώρα Λουτρακίου.

 Το χωριό μου συνδυάζει βουνό και θάλασσα και κοντά του βρίσκονται υπέροχες παραλίες, η ιστορική λίμνη Βουλιαγμένη, το «Ηραίον», ο αρχαίος, δηλαδή, ναός της θεάς Ήρας, ο φάρος, με θέα τον Κορινθιακό κόλπο και πολλά μοναστήρια και ερημοκλήσια που το καθιστούν ξεχωριστό.

                  

 Τα παιδικά μου χρόνια ήταν καλά, χωρίς προβλήματα, αλλά με ευθύνες που δεν μου ανήκαν, γιατί, ως  πρώτο παιδί πολύτεκνης οικογένειας, ήμουν υπεύθυνη για τη  φύλαξη των μικρότερων αδερφών μου. Οι γονείς μου ήταν αγρότες και δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ, προκειμένου να μας εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Βοηθούσαμε όλοι στις αγροτικές εργασίες και το καλοκαίρι στο μάζεμα ρητίνης που παρήγαγε τότε το χωριό.

 Τελείωσα το δημοτικό, ωστόσο το γυμνάσιο εκείνης της εποχής λειτουργούσε στο Λουτράκι και η πρόσβαση ήταν δύσκολη. Ο πατέρας μου ούτε να ακούσει, «κορίτσι και να πας γυμνάσιο! Καλύτερα να γίνεις μοδίστρα», έλεγε, και έτσι πήγα να μάθω μοδίστρα περίπου για ένα μήνα. Δεν μου άρεσε όμως καθόλου, με αποτέλεσμα να πετάξω τη δακτυλήθρα και να φύγω!

 Ζήτησα να γίνω κομμώτρια, ούτε λόγος πάλι: «να πας στην Αθήνα; Ποτέ!». Κάποια στιγμή, έκανα την επανάσταση μου και έφυγα από το χωριό και πήγα για δουλειά στον Ισθμό της Κορίνθου. Καφετέρια και ζαχαροπλαστείο ("Καζίνο") ως πωλήτρια και μετά ως ταμίας σε μεγαλύτερο μαγαζί της ίδιας εταιρείας σε βάρδιες. Παράλληλα, σπούδαζα κομμωτική και ασκούσα την κομμωτική τέχνη.

 Όταν τελείωσα, ασχολήθηκα με την κομμωτική, έκανα δικό μου μαγαζί, αλλά και οικογένεια. Το επάγγελμα της κομμώτριας τελείωσε στο τέταρτο παιδί. Πλέον, αποφάσισα να αφοσιωθώ στην ανατροφή και στην διαπαιδαγώγησή τους.

 Ήρθαμε στην Αθήνα, στο πατρικό του άνδρα μου, καθώς όμως τα παιδιά μου μεγάλωναν, ταυτόχρονα μεγάλωναν και τα έξοδα. Έτσι, αποφάσισα να δουλέψω ξανά! Δούλεψα ως εποχιακός υπάλληλος στα ιαματικά λουτρά Λουτρακίου και αυτό γινόταν κάθε καλοκαίρι.

Παρ' όλα αυτά, το σχολείο ήταν ένα απωθημένο και προσπάθησα να το συνεχίσω, αλλά ήταν αδύνατον. Προτεραιότητα ήταν τα παιδιά. Όταν πέρασε στο Πανεπιστήμιο και το τέταρτο παιδί, έμαθα για το ΣΔΕ Αγίων Αναργύρων, το οποίο ξεκίνησα αμέσως και τελειώνοντας, αποφάσισα να συνεχίσω στο Λύκειο. Έτσι βρέθηκα στο Εσπερινό Γενικό Λύκειο των Αγίων Αναργύρων.

Νιώθω ιδιαίτερα τυχερή, επειδή συνάντησα τους συγκεκριμένους καθηγητές. Με έκαναν να πιστέψω ότι θα τα καταφέρω, γιατί σε αυτή την ηλικία δεν είναι εύκολο. Καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να μοιραστούν τις γνώσεις και τις εμπειρίες μαζί μας, με μεγάλη υπομονή. Η προσφορά τους είναι ανεκτίμητη.

 Θα συμβούλευα τους ανθρώπους, που για κάποιο λόγο αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σχολείο, να δώσουν μια ευκαιρία στον εαυτό τους, γιατί δεν είναι μόνο οι γνώσεις που σου προσφέρονται, αλλά η ευκαιρία για μια καλύτερη εργασία, μαθαίνοντας πολλά καινούργια πράγματα, όπως και η γνωριμία με νέους ανθρώπους.