...μια ζωή γεμάτη χρώματα

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Από τη Μαρίνα Φειδογιάννη

       Ονομάζομαι Μαρίνα Κωνσταντίνου Φειδογιάννη. Γεννήθηκα και έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου σε ένα μαγευτικό τόπο, που λέγεται Άσκρη και βρίσκεται στη Θήβα. Πρόκειται για ένα πανέμορφο χωριό, στο οποίο συνυπάρχουν το φυσικό κάλλος και η ιστορία.

       Η συνεχής κατοίκηση του χωριού από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, η περίφημη κοιλάδα των Μουσών, τα πολλά αρχαία μνημεία, τα βυζαντινά εξωκλήσια είναι κάποια χαρακτηριστικά που το καθιστούν ξεχωριστό.

       Ακόμα θυμάμαι την έντονη μυρωδιά των αμπελιών που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα, καθώς στο χωριό μου υπάρχουν πολλοί αμπελώνες.

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ονειρεμένα και γεμάτα ανεμελιά. Η οικογένεια μου δεν ήταν πλούσια, αλλά ζούσαμε όλοι πολύ ευτυχισμένοι, χωρίς να μας λείπει τίποτα. Ένα δυσάρεστο γεγονός όμως, ο θάνατος του πατέρα μου, έμελλε να ανατρέψει τις ισορροπίες της ξέγνοιαστης ζωής μου. Η μητέρα μου κλήθηκε να λάβει δύσκολες αποφάσεις, προκειμένου να επιβιώσουμε. Γι’ αυτό έστειλε τις δύο μεγαλύτερες αδερφές μου στους συγγενείς μας, στην Αυστραλία, να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο. Επίσης, ζήτησε τη βοήθεια της κοινωνικής πρόνοιας, προκειμένου να ενταχθούν οι δύο μικρότεροι αδερφοί μου σε ένα πρόγραμμα, το λεγόμενο «παιδουπόλεις», και να μορφωθούν. Εγώ μαζί με τη μητέρα μου αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε το χωριό μας και να αναζητήσουμε την τύχη μας στην Αθήνα.

Δυστυχώς, το διάστημα αυτό αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το σχολείο, αφού έπρεπε να δουλέψω για να αντιμετωπίσουμε τα βιοποριστικά μας προβλήματα. Η πρώτη μου επαγγελματική απασχόληση ξεκίνησε όσο καιρό βρισκόμουν στη Θήβα, όταν βοηθούσα έναν ηλικιωμένο κύριο, ο οποίος ήταν κατάκοιτος. Αυτό το έκανα για ένα πολύ μικρό διάστημα, όσο ήμουν μαθήτρια της δευτέρας Γυμνασίου, και σταμάτησα, καθώς έφυγα για την Αθήνα. 

Όταν έφτασα στην πόλη, εργάστηκα ως πωλήτρια σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα, που ονομαζόταν «Λαμπρόπουλος». Ένιωθα πολύ χαρούμενη, γιατί για πρώτη φορά δούλευα σε ένα εργασιακό περιβάλλον πολύ όμορφο και είχα έναν αξιοπρεπή μισθό. Επίσης, ένιωθα δημιουργική και μου άρεσε που βοηθούσα τις γυναίκες να είναι πιο ευπαρουσίαστες.

                                           Πολυκατάστημα "Λαμπρόπουλος", Αθήνα, 1969

      Αργότερα, συνάντησα τον σύζυγο μου, όταν εργαζόμουν στην επιχείρηση του ως βοηθός γραφείου. Σε αυτό το σημείο το να συνεχίσω το σχολείο φάνταζε αδύνατο και κάτι πολύ δύσκολο. Η εγκατάλειψη του, όμως, ήταν ένα θέμα που δεν σταμάτησε να με απασχολεί. Ένιωθα πως εγκαταλείπω οριστικά το όνειρο της γνώσης και αυτό με ενοχλούσε πολύ. Καθώς περνούσε ο καιρός και, κατόπιν παρότρυνσης του συζύγου, αποφάσισα να φοιτήσω σε μια σχολή αισθητικής που λεγόταν «Λαμπελέτ». Η απόφαση αυτή δεν ήταν τυχαία. Πάντα με γοήτευε η ομορφιά και  θεωρούσα πολύ ενδιαφέρον να συμβάλλω και εγώ, ώστε να γίνει κάτι πολύ  πιο όμορφο! Φοίτησα στη σχολή «Λαμπελέτ» για ένα χρόνο. Μελέτησα αρκετά, αφοσιώθηκα στις σπουδές μου και κατάφερα να κερδίσω μια υποτροφία για μετεκπαίδευση στη Βιέννη. Είχα την τύχη να ζήσω στη Βιέννη για έξι μήνες και να μάθω σπουδαία πράγματα για το μακιγιάζ. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου, εργάστηκα σε ένα μεγάλο κέντρο αισθητικής, που λεγόταν «Silouette».

                              Το απολυτήριο της σχολής αισθητική Λαμπελέτ, Αθήνα, 1976

                              

Το πιστοποιητικό της μετεκπαίδευσης μου, Βιέννη, 1976         Βεβαίωση Σπουδών, Αθήνα, 1976 

                                                                                         

     Η εργασία μου στο κέντρο αισθητικής διήρκεσε περίπου έξι μήνες. Στη συνέχεια, διέκοψα τη δουλειά  μου, γιατί αποφασίσαμε με τον σύζυγό μου να δημιουργήσουμε απογόνους. Έτσι απέκτησα τον γιο μου και η ανατροφή του αποτελούσε μοναδικό μου μέλημα. Το μόνο που ήθελα ήταν να αφοσιωθώ στην διαπαιδαγώγησή του. Το ζήτημα του σχολείου, βέβαια, εξακολουθούσε να με απασχολεί, παρόλο που τα χρόνια περνούσαν και το να συνεχίσω το σχολείο φάνταζε κάτι αδιανόητο. Δε γνώριζα τότε ότι υπάρχουν σχολεία για ανθρώπους σαν εμένα. 

     Πριν από τρία χρόνια, εντελώς συμπτωματικά, γνώρισα μια κυρία, η οποία με πληροφόρησε για την ύπαρξη των σχολείων της δεύτερης ευκαιρίας. Ο ενθουσιασμός μου ήταν απερίγραπτος και γι' αυτό δεν έχασα καθόλου χρόνο. Άδραξα την ευκαιρία και συνέχισα το σχολείο από εκεί που το είχα αφήσει.

   Σήμερα, λοιπόν, είμαι μαθήτρια της Β΄τάξης του Εσπερινού Γενικού Λυκείου των Αγίων Αναργύρων και νιώθω ευλογημένη που μου δόθηκε μια τέτοια ευκαιρία, να συνεχίσω το ταξίδι στη γνώση.

     Επίσης, νιώθω ιδιαίτερα τυχερή όχι μόνο γιατί επέστρεψα στα θρανία, αλλά και γιατί συνάντησα τους συγκεκριμένους καθηγητές. Πραγματοποιούν σπουδαίο έργο, γιατί με έκαναν να πιστέψω στον εαυτό του, γιατί συνειδητοποίησα ότι η μάθηση είναι ένα αγαθό που ανήκει σε όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή οικογενειακής κατάστασης. Καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να μοιραστούν μαζί μας γνώσεις, εμπειρίες, συναισθήματα, αξίες. Πιστεύω ότι η ανιδιοτέλεια και η προσφορά τους είναι σπάνιες και ανεκτίμητες. 

    Θα συμβούλευα, λοιπόν, όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, που για κάποιο λόγο αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σχολείο, να σκεφτούν πολύ σοβαρά να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό τους. Αυτό που προφέρει το σχολείο είναι τόσο σύνθετο, που είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί. Δεν είναι μόνο οι γνώσεις και οι εμπειρίες που βιώνεις, αλλά είναι μια ευκαιρία να γνωρίσεις μια βελτιωμένη εκδοχή του εαυτού σου, που σίγουρα δεν πίστευες ότι υπάρχει!