...κυνηγώντας το όνειρο!

Τα μαθητικά χρόνια της Χρυσής

Από τη Χρυσή Φουντούκα

  Μεγάλωσα στην επαρχία, σε ένα μικρό χωριό του Έβρου, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Διδυμότειχο. 

 Δυστυχώς, το Γυμνάσιο - Λύκειο στεγαζόταν στο Διδυμότειχο, οπότε έπρεπε καθημερινά να μετακινούμαι με την συγκοινωνία, έτσι ώστε να μπορώ να παρακολουθώ τα μαθήματα. Οικονομική δυνατότητα δεν υπήρχε ούτε για τα εισιτήρια του λεωφορείου κι έτσι οι μαθησιακές μου γνώσεις τελείωσαν στο απολυτήριο του Δημοτικού.

    Η πρώτη μου επαφή με την εργασία, όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν οι αγροτικές δουλειές, μιας και προέρχομαι από αγροτική οικογένεια. Εκτός από τις αγροτικές δουλειές (κτήματα - ζώα) το νοικοκυριό και τα παιδιά, ευθύνη των γυναικών ήταν η ένδυση και ο ιματισμός της οικογένειας. Φυσικό ήταν λοιπόν να μάθω μεγαλώνοντας να υφαίνω, να κεντάω, να ράβω και να πλέκω.

Στα 15 μου, αποφάσισα να εργαστώ και εκτός οικογένειας. Έτσι, βρήκα δουλειά στο Διδυμότειχο, σε μια βιοτεχνία γουναρικών. Εκεί έμαθα να χειρίζομαι την ραπτομηχανή.

               

 
     Ύστερα παντρεύτηκα και ήρθα στην Αθήνα…

 Η πρώτη μου δουλειά ήταν η πώληση βιβλίων από πόρτα σε πόρτα, αλλά η πρώτη σοβαρή μου εργασία στην πρωτεύουσα ήταν ως εργάτρια στα Μακεδονικά Κλωστήρια. Εκεί, εργάστηκα επί 5 χρόνια σε όλες τις βάρδιες (πρωί, απόγευμα και νύχτα).

   Εν τω μεταξύ είχα αποκτήσει τους δυο μου γιους, οπότε οι υποχρεώσεις μου είχαν πολλαπλασιαστεί. Προτεραιότητα μου, λοιπόν, ήταν οι σχολικές υποχρεώσεις των παιδιών μου. Ύστερα, απέκτησα και την κόρη μου κι έτσι η εργασία μπήκε σε δεύτερη μοίρα. 

Βέβαια, σε όλο αυτό το διάστημα ασχολήθηκα με διάφορα: σχεδιασμό ολόκληρων σπιτιών (κουζίνες, ντουλάπες), ζωγραφιές, πορτρέτα, κατασκευή κοσμημάτων με σύρμα, μπρελόκ, κασκόλ, πλεκτά κοσμήματα (κολιέ, βραχιόλια), θήκες κινητών, τσάντες και πορτοφόλια. 

Η ζωγραφική και η κατασκευή κοσμημάτων είναι το χόμπι μου, το οποίο εξακολουθώ να το κάνω μέχρι και σήμερα.

 Πιστεύω πως στάθηκα πολύ τυχερή στη ζωή μου, γιατί κατάφερα και κοντά στα παιδιά μου να είμαι,  όταν με χρειάζονταν, αλλά και να ασχοληθώ με αυτό που μου άρεσε!

  

                                                                        

 Τα αγόρια μου μεγάλωσαν, ανεξαρτητοποιήθηκαν, και  μετακόμισαν σε δικά τους σπίτια. Μεγάλωσε και η κόρη μου, οπότε οι υποχρεώσεις μειώθηκαν, αφού δεν υπήρχε πλέον άμεση ανάγκη να είμαι δίπλα της. 

Τότε έμαθα για το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας (ΣΔΕ) και μου άρεσε σαν ιδέα. Άρπαξα λοιπόν την ευκαιρία και γράφτηκα.

Όταν τελείωσα το Γυμνάσιο στο ΣΔΕ, αποφάσισα να δοκιμάσω και στο Λύκειο.

Στο Εσπερινό Λύκειο Αγίων Αναργύρων έγιναν γνωστές οι χειροποίητες δημιουργίες μου, ύστερα από ένα παζάρι που διοργανώθηκε προς το τέλος της πρώτης μου σχολικής χρονιάς. Η απήχηση από τους συμμαθητές και τους καθηγητές μου ήταν παραπάνω από ικανοποιητική, με αποτέλεσμα να έχω αρκετές  παραγγελίες. 

Όσον αφορά την προσωπική μου ζωή, το σχολείο συνέβαλε στο να περνούν τα απογεύματά μου ευχάριστα, δημιουργικά και επιμορφωτικά. Εκεί γνώρισα πολλά ενδιαφέροντα άτομα, ανταλλάσσοντας απόψεις και διευρύνοντας τους ορίζοντες μου!  

Αν μπορούσα να συμβουλέψω κάποιον ο οποίος δεν τα κατάφερε, για οποιονδήποτε λόγο, να ολοκληρώσει την βασική τουλάχιστον εκπαίδευση, θα πρότεινα να το ξανασκεφτεί και, αν του το επιτρέπουν πλέον οι υποχρεώσεις του, να το κάνει!